Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Τιμητές του εαυτού τους


                                     

Συχνά εκπλήσσομαι  από την επιθετική μνημονιακή συμπεριφορά κάποιων από τους παλιούς συναγωνιστές μου στο πολυτεχνείο τον καιρό της χούντας. Όλοι μας ήμασταν τότε τοποθετημένοι  ως ανένταχτοι στην αριστερά. Δηλαδή ήμασταν κοινωνικά ευαίσθητοι. Σήμερα κανείς τους δεν είναι ιδιωτικός ή δημόσιος υπάλληλος. Είναι ελεύθεροι επαγγελματίες ή έχουν άλλες διακεκριμένες θέσεις .   Είναι επιτυχημένοι με τη συμβατική έννοια του όρου. Η επιλογή επαγγέλματος βέβαια υπέκρυπτε εξ αρχής και το αξιακό σύστημα του καθενός. Το σύστημα λειτούργησε θετικά γι αυτούς. Ξεπέρασαν την κοινωνική τάξη προέλευσης  τους. Η όποια επιτυχία όμως προϋποθέτει να δεχθείς τους όρους και την ηθική  του συστήματος .  Του διεφθαρμένου  συστήματος , όπως οι ίδιοι το καταγγέλλουν. Δεν γίνεται αλλιώς. Τιμητές  τώρα επαγγέλλονται την εξυγίανση του. Πώς θα γίνει αυτό; Μόνο οι ίδιοι μπορούν να απαντήσουν.

Γι αυτούς οι άνεργοι είναι ένας αριθμός όπως είναι το έλλειμμα ή το χρέος. Οι άστεγοι δεν είναι καν αριθμός.

Στηρίζουν  τη δημοκρατία ενάντια στις ¨επιβουλές¨ της αριστεράς και χρησιμοποιούν επιχειρήματα του τύπου: Υποστηρίζεις τις επεμβάσεις της αστυνομίας; Αν ναι, είσαι δημοκράτης. Ποιά δημοκρατία όμως; Αυτή που τα κόμματα εξουσίας άλλα υπόσχονται προεκλογικά και άλλα πράττουν μετά; Αυτή τη δημοκρατία που η επέμβαση της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ  καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα;  Αυτή τη δημοκρατία που οι αμοραλιστές κυβερνώντες λογοδοτούν στις αγορές μέσω ΕΕ και ΔΝΤ και όχι στην κοινωνία; Ψιλά γράμματα. Δεν τους απασχολούν τέτοιες λεπτομέρειες. Εξάλλου ούτε οι πατέρες του νεοφιλελευθερισμού είχαν δημοκρατικές ευαισθησίες. Συνεργάστηκαν εξίσου καλά τόσο με τον Πινοσέτ όσο και με την Κίνα.

Θέλουν να σταματήσει να γιορτάζεται το πολυτεχνείο, το πνεύμα του οποίου εξακολουθεί να πυροδοτεί αντιδράσεις απέναντι στις αυθαιρεσίες της εξουσίας. Βέβαια! Πλήθος  οι αυθαιρεσίες του μνημονίου: παρακάμπτονται δικαστικές αποφάσεις, νομοθετούν αντισυνταγματικά, καλύπτουν σκάνδαλα (λίστα Λαγκάρντ, Προσφυγή στο ΔΝΤ, βασανιστήρια στη  ΓΑΔΑ κα), δεν φορολογούνται τα υψηλά εισοδήματα , δεν πιάνουν την φοροδιαφυγή-Γιατί άραγε; Διαλύουν την κοινωνία και την οικονομία.

Κλείνουν τα μάτια ακόμη και στο διορισμό χουντικού σε κυβερνητική θέση. Εξισώνουν την συμπεριφορά (απαράδεκτη) φοιτητών με τη χούντα στη προσπάθεια τους να καταλάβουν θέση διοίκησης. Στηρίζουν δύο κόμματα απολύτως διεφθαρμένα και παρηκμασμένα . Έχουν όμως το άλλοθι της ΔΗΜΑΡ (κάποιοι άλλοι πήγαν στο Μάνο). Αριστερά στον τίτλο και νεοφιλελεύθερη στο περιεχόμενο. Ιδανικό κομματικό κατασκεύασμα από κουρασμένους πρώην αριστερούς, που κάπως αργά ανακάλυψαν τη γοητεία της εξουσίας.

Γιατί όμως στηρίζουν την επέκταση της δυστυχίας στην κοινωνία; Γιατί στηρίζουν μια πολιτική απάτη; - και οι τρεις της κυβέρνησης άλλα υποσχέθηκαν και άλλα κάνουν. Μήπως επειδή ωφελήθηκαν από το σύστημα;  Του χρωστούν ευγνωμοσύνη;  Είναι συστατικά στοιχεία του συστήματος; Δεν ξέρω. Δεν κινδυνεύουν πάντως να μείνουν  άστεγοι ή άνεργοι. Πορεύονται στα σίγουρα. Δυστυχώς δεν έμεινε τίποτα από τον ιδεαλισμό των νιάτων.

Είναι χρόνια που αμφισβήτησα τη ρήση ¨το είναι καθορίζει τη συνείδηση¨. Και τώρα κάθε τόσο μούρχεται κατάμουτρα.

ΥΓ  Η σκληρότητα του μνημονίου είναι τέτοια που διαλύει  φιλικές σχέσεις 40 και πλέον χρόνων.                                                                                

                                                                                 Ολύμπιος Δαφέρμος 

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 3-1-2013

6 σχόλια:

  1. Νάσαι καλά ρε φίλε! Ανθρώπινη ματιά που σπάνια συναντώ. Φαντάσου φίλε μου κι' εμένα που βίωσα (και δεν αμφισβήτησα) "το είναι που καθορίζει τη συνείδηση" από κείνα τα χρόνια : Μοναξιά κι' απόγνωση μπρός στην ανθρώπινη βλακεία (γιατί περί αυτού πρόκειται, σε τελευταία ανάλυση), φίλε μου, και τώρα ετοιμάζομαι να βιώσω (μούρχεται κατάμουτρα!) κάτι που «δεν καταλάβαινα» κάμποσα χρόνια : τον αυτοεξόριστο. Δεν έχω πια αντοχές ν’ αντέξω εδώ. Και με ρωτάω : Πώς να παλέψω, να σταθώ, με μια μόνιμη πια, τάση για εμετό, μια αναγούλα. Και λέω στον εαυτό μου «Κρίμα! Τώρα που ζωντανεύει η Ζερμινάλ, να σηκωθείς να φύγεις;…» Πες μου τον τρόπο αν μπορείς… Γεια σου φιλαράκο και καλό κουράγιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΓΙΑΝΝΗΣ Ε. ΜΑΡΚΑΚΗΣ20 Ιανουαρίου 2013 στις 4:23 π.μ.


    Γεια σου αγαπητε συμμαθητη, απο το Γαραζο. Εξαιρετικο το αρθρο σου,συμφωνω !!!

    ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΜΜ. ΜΑΡΚΑΚΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μιλάμε για ανθρώπους που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του '73;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή